Z początkiem XVIII wieku na terenach Małopolski osiedliły się trzy pochodzące z Mazowsza
rodziny Konopków herbu Nowina. Przedstawicielami jednej z nich byli dwaj bracia, Jan i Piotr,
którzy uchodzili za ostatnich żupników salin wielickich. Jan w 1786 roku kupił od księcia Józefa
Klemensa Czartoryskiego miejscowość Breń wraz ze wszystkimi przynależącymi do niej wsiami.
W 1791 roku, po przejęciu przez rząd austriacki kopalni soli w Wieliczce oraz w Bochni, w uznaniu
zasług Konopkowie otrzymali godność baronów cesarstwa austriackiego. W ten symboliczny
sposób zapoczątkowana została breńska linia Konopków. Ich działalność publiczna, społeczna
i polityczna zapisała się wielkimi literami na kartach historii.
W wyniku zaślubin Julianny z rodu Przychodzkich herbu Trzaska z Baronem Janem Konopką
na świat przyszło czworo rodzeństwa. Byli to kolejno synowie Franciszek Mateusz oraz Stanisław,
a także dwie córki Katarzyna i Tekla. Starszy brat, Franciszek, w 1817 roku poślubił Brygidę
z Jordan Stojowskich herbu Trąby. Był panem na Otfinowie oraz członkiem stanów galicyjskich
z grona magnatów, właścicielem Brnia wraz ze wszystkim przyległościami ziemskimi oraz Gorzyc.
Baron Stanisław Konopka był dziedzicem Brnika, Wiewiórki i Olesna, a także członkiem stanów galicyjskich.
Razem ze swoją żoną, Magdaleną Skrzyńską, miał dwie córki: Anielę i Kunegundę, a także pięciu
synów. Byli to kolejno Wincenty kanonik Ołomuniecki, Ignacy oficer ułanów, Jan oficer dragonów
austriackich, Ludwik oficer wojsk polskich oraz Antoni dziedzic Brnika i Wiewiórki.
Baron Franciszek i Brygida Konopkowie mieli sześcioro dzieci. Feliksa, Leona i Prospera, a także
trzy córki Amelię, Julię i Annę. Najstarszy z rodzeństwa, Feliks, zamieszkał w Gorzycach.
Po śmierci młodszego brata, Prospera, został dożywotnim właścicielem fideikomisu rodu
Breń - Konopka. W 1855 roku był właścicielem licznych ziem. Należały do niego wsie: Adamierz,
Breń Konopka, Dąbrówki Breńskie, Dąbrówka Gorzycka, Gorzyce, Pilcza, Podborze i Smęgorzów,
a także część wsi Miechowice Wielkie, Wietrzychowice i Jadowniki Mokre. Brał czynny udział
w powstaniu listopadowym. Zmarł bezpotomnie w Gorzycach w 1872 roku.
Najmłodszy z synów, Prosper, był panem na kluczu wietrzychowickim, dziedzicem Brnia. W 1830 roku wziął udział w powstaniu listopadowym. Służył
w wojsku jako oficer pierwszego pułku jazdy poznańskiej. Odznaczył się w bitwach pod Dębem
Wielkim, Ostrołęka oraz Szawlami. Podczas
powstania chłopskiego zmuszony był do ucieczki. Został jednak schwytany. Zmarł po blisko
dwunastogodzinnych torturach, a jego ciało zostało porzucone na terenach tarnowskiego cyrkułu.
Został pochowany w zbiorowej mogile ofiar rabacji galicyjskiej na starym cmentarzu w Tarnowie.
W czasie swojego życia spełniał się także jako rysownik i malarz. Uczęszczał do akademii
wiedeńskiej. Szkicował karykatury, biegle rysował z natury oraz posługiwał się techniką olejną.
Pasjonował się kolekcjonowaniem starożytnych zbiorów i obrazów. Podsumowaniem dokonań
Prospera Konopki zdaje się być pomnik na cmentarzu parafialnym w Oleśnie z wykutym napisem:
„Za duszę śp. Prospera Napoleona barona Konopki, porucznika wojsk polskich 1831 r., kawalera
krzyża Virtuti Militari urodz. w Brniu d. 16 lipca 1809 r. z ojca Franciszka i matki Brygidy
z Jordanów Stojowskich zamordowanego w Gruszowie d. 20 lutego 1846 r. pochowanego
na cmentarzu w Tarnowie rodzina prosi o modlitwę do Boga”.
Leon Karol Marcin Konopka, brat Feliksa i Prospera był właścicielem posiadłości ziemskich
Otfinów Konopka, w skład którego wchodziły kolejno wsie: Goruszów, Pierszyce i Sikorzyce oraz
część wsi Gruszów i Otfinów. W powstaniu listopadowym brał udział jako podporucznik jazdy
poznańskiej. Razem ze swoją żoną, Ewą Antoniną Wojciechowską herbu Nałęcz miał dwoje dzieci:
Jana Franciszka i Marię Zofię. W czasie rabacji galicyjskiej schronienie znalazł w dąbrowskim
zamku. W przeciwieństwie do swojego brata Prospera, udało mu się uniknąć śmierci.
Wspomniany syn Leona Konopki oraz Ewy Wojciechowskiej, Baron Jan Franciszek Stanisław
Konopka przyszedł na świat 2 grudnia 1855 roku w Tarnowie. Ze względu na zły stan zdrowia,
młodość spędził w tarnowskim, prywatnym gimnazjum jako eksternista. Uczęszczał także do
gimnazjum św. Anny w Krakowie. Jako słuchacz nadzwyczajny studiował na wydziale
Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równolegle uczęszczał także na zajęcia chemii do
profesora Rozwadowskiego w Szkole Technicznej w Krakowie. Z kolei muzyki uczył go dyrektor
krakowskiej operetki K. Hoffman. Fechtunku uczył się od założyciela publicznej szkoły
szermierskiej w Krakowie, Michała Starzewskiego. W kwietniu 1879 roku poślubił Annę z hrabiów
Bobrowskich herbu Jastrzębiec. Małżeństwo miało czworo dzieci: Jadwigę, Stefanię, Feliksa i Jana.
Swój majątek odziedziczył po zmarłych stryjach i ojcu. Własność Jana stanowiły obszary rolno-leśne,
które na przełomie XIX i XX wieku zostały uprzemysłowione. Tym sposobem na jego terenie
znalazły się gorzelnia, cegielnia i chmielarnia.
Intensywnie udzielał się w życiu społeczności Powiśla Dąbrowskiego. Opowiadał się za pracą
organiczną. Uważał bowiem, że każdy obywatel powinien pomnażać swój majątek, tworząc przy
tym miejsca pracy dla uboższych. Przez blisko 30 lat zasiadał w Radzie Powiatowej w Dąbrowie
Tarnowskiej. W swoich działaniach społecznych skupiał się na poprawie jakości lokalnych dróg
oraz regulacji rzek Breń i Żabnica. Efektem jego starań była publikacja w 1890 roku pt. „Regulacja
Nowego Brnia”. Zabiegał o uzyskanie pozytywnej decyzji sejmu galicyjskiego w sprawie budowy
oraz sfinansowania linii kolejowej łączącej Tarnów ze Szczucinem. Finalnie pierwszy pociąg
pokonał wspomnianą trasę w 1906 roku.
Działania Barona sprawiły, że w 1914 roku został tajnym radcą dworu oraz papieskim i cesarskokrólewskim
szambelanem. Zasłynął także jako jeden z inicjatorów założenia Stronnictwa Prawicy
Narodowej w 1907 roku. Czynnie działał w Ziemskim Towarzystwie Kredytowym, a także
realizował się jako założyciel Związku Ziemian. Jako autor systemu finansowania oraz statutu
organizacji, stał na jej czele przez ponad 11 lat. Jego kariera polityczna zaprowadziła go do Sejmu
Krajowego we Lwowie (1910 r.), w którym pełnił funkcję posła aż do roku 1914. W tym okresie
należał do Krakowskiego Klubu Konserwatywnego. Uchodził za jednego z najbardziej
wpływowych polityków. Usilnie pracował na reformą wyborczą oraz finansową państwa,
a w trakcie I wojny światowej został powołany na komisarza rządowego przy Tymczasowej Radzie
Stanu.
Jan Franciszek uchodził za człowieka powszechnie uzdolnionego o wszechstronnych
zainteresowaniach. Zajmował się m. in. komponowaniem pieśni i marszów dla polskiej armii.
Historykom znane są także sonaty jego autorstwa, mazurki oraz pieśni kościelne. Interesował się
także malarstwem. Rodzinną tradycją stało się szkicowanie oraz rysowanie. Interesował się również
heraldyką. Zwieńczeniem jego badań w wymienionej dziedzinie była rozprawa „O polskich herbach
złożonych”.
W 1920 roku podzielił swój majątek między dzieci, aby następnie na stałe osiąść w Brniu ze swoim
pierworodnym synem Feliksem. To właśnie w Brniu baronowie podejmowali decyzje związane
z prowadzeniem majątku. Niestety w skutek nacjonalizacji dóbr ziemskich ostatnie lata swojego
życia spędził w Krakowie. Zmarł 13 grudnia 1948 roku, a jego ciało zostało pochowane
na cmentarzu Rakowickim.
Młodszy brat Feliksa Konopki, Jan Maria Leon z wykształcenia był inżynierem agronomem.
Urodził się w grudniu 1889 roku w Brniu. Podobnie jak swój ojciec, ukończył Gimnazjum św.
Anny w Krakowie. Uczęszczał na kurs w Akademii Handlowej oraz został absolwentem studium
rolniczego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zakochał się w Marii Gabrieli Iżyckiej herbu Bończa,
którą następnie poślubił w 1919 roku. Już kilka lat później na świat przyszedł ich syn Jan Feliks
oraz córka Anna Maria. Ich ojciec służył w wojsku austriackim na froncie wschodnim. Z powodu
problemów zdrowotnych w 1917 roku uzyskał zwolenienie ze służby, a następnie zaciągnął się do
wojska polskiego. Swój majątek rolno-leśny Olesno otrzymał w 1920 roku. Zarządzanie nim
z początku było wyjątkowo trudnym przedsięwzięciem z uwagi na sytuację panującą w państwie.
Zniszczenia wojenne oraz dopiero co stabilizująca się scena polityczna nie ułatwiały tego zadania.
Podobnie jak swój ojciec spełniał się w roli działacza społecznego oraz polityka. W okresie
międzywojennym pracował na rzecz samorządu powiatowego w Dąbrowie Tarnowskiej. Działał
także we władzach Małopolskiego Towarzystwa Rolniczego w Krakowie. W latach trzydziestych
XX wieku pełnił funkcję prezesa krakowskiego Związku Ziemian. Charakteryzował się
tradycyjnymi, polskimi poglądami. Był przekonany, że jego obowiązkiem jest zachowanie całości
majątku bez zbędnego rozdrabniania. Kiedy państwo przejęło jego majątek, rozpoczął pracę
w zakresie administracji krakowskiego przemysłu mięsnego. Był cenionym rzeczoznawcą sądowym
z zakresu rolnictwa. Baron Jan Leon Konopka zmarł 15 sierpnia 1980 roku w Warszawie.